روایت حوزه نیازمند مشارکت فعال طلاب است

هرچه از یک پدیده فاصله بگیری و به آن بنگری، از عیب‌هایش کاسته و به زیبایی‌هایش افزوده می‌شود. به همین دلیل از قدیم گفته‌اند که «دوری و دوستی»، «صفا و صمیمیت دورادور زیباتر است» یا «ساز دهل از دور خوش می‌نوازد». بر اساس همین گزاره رسانه‌های خارجی نسبت به خبرنگارانی که بناست تصویر حقیقی از وقایع را به تصویر بکشند، کار راحتی دارند. گاهی بخشی از جامعه حقیقت را دوست ندارد و ناروایت‌های رسانه‌ای برای او مطلوب‌تر و دلنشین‌تر می‌نماید.

جنگ جامعه را واقع‌بین می‌کند

جنگ جامعه را واقع‌بین می‌کند. انسان‌ها را از چرت خماری رسانه بیرون می‌آورد و وطن‌دار و وطن‌‌فروش را از هم تفکیک می‌کند. در نتیجه جنگ کار رسانه را کمی آسان می‌کند. همه چیز به اعتباری ثنوی است و از میان دو انتخاب تنها می‌توانی برای انتخاب یکی از آن‌ها تصمیم‌گیری کنی. اینکه می‌گویم به تصمیم برسی یعنی اگر تصمیم نگیری برایت می‌گیرند و راه دیگری نداری.

اینجاست که همۀ مردم راوی می‌شوند. حتی محسن چاوشی هم باور می‌کند دنیا فقط لب و دهن است و علاج فقط در وطن است. این فرصت تبیین برای ما فرصتی جدید می‌سازد تا دربارۀ مرزهای شیوۀ روایت گفتمان‌مان تجدیدنظر کنیم.

راه پر کردن خلأ را نمی‌دانیم

آن‌ها که به رسانۀ رسمی و جریان انقلابی رو آوردند، با یک روایت حقیقی، منسجم، دقیق و سازنده روبه‌رو شوند. وگرنه سازوکارهای مختلف دیگری جریان روایت‌گری برای مخاطبین را در دست می‌گیرد. فرصت به دست آمده را نباید سوزاند و باید از ثمرات آن بهره برد. اینکه امروز خیلی‌ها در نقش راوی ایستادند، دلیلش همین است. ایشان می‌دانند نقطۀ خلأ کجاست. اما نمی‌دانند چگونه این نقطۀ خلأ پر می‌شود.

رسانۀ روایت حوزه نیاز به مشارکت فعال طلاب دارد تا دست‌های مختلف را به هم برساند و صداهای متکثر را تبدیل به رودخانه جاری کند. در نتیجه از دل آن جریانی منسجم بیرون بیاید که شاید اعضای آن کاملاً یک‌صدا نیستند. اما به طور قطع در یک مسیر گام بر می‌دارند.