روایتی غیرواقعی در مقابل ناروایت‌ها| معرفی و نقد مستند «قطعۀ 19»
تقی همدانی
مستند نیمه بلند «قطعۀ ۱۹» به کارگردانی مسعود دهنوی در جشنوارۀ سینماحقیقت سال 1399 خوش درخشید و در بخش کرونا، رتبۀ دوم را کسب کرد. این مستند روایت‌گر روز‌های تلخ فراگیری کرونا از نگاه دو طلبۀ جوان نیشابوری است که برای شست‌وشوی اموات کرونایی، داوطلب شده‌اند.
مستندی آمیخته با ترس و مرگ، اما مملو از شوخ‌طبعی. علی قاری یکی از طلبه‌ها بیش از اینکه از کرونا بترسد، از میت می‌ترسد. قطعۀ ۱۹، روایت رویارویی با این ترس و حرکت جهادی این دو طلبه در آن شرایط بحرانی است.
مواجهۀ مردم با طلاب ریشه در ناروایت‌ها دارد
در واقع خلأ حضور روایت‌هایی از این فعالیت‌ها و خدمات اجتماعی طلاب موجب شده تا ناروایت‌های جبهۀ مقابل جای خود را به خوبی در میان مردم باز کند. بدیهی است مردمی که تقریباً هیچ روایت جذاب و عمیقی از این فعالیت‌ها ندیده‌اند، در مواجهۀ خود با طلاب گاه با نفرت و گاه با خشم خواهند بود.
در قضایای فتنۀ اخیر تیغ اغتشاش‌گران به شدت روی طلاب متمرکز بود. به حدی که تعدادی از این طلاب عزیز را به شکل وحشیانه‌ای به شهادت رساندند. در این جا جای این سؤال مطرح می‌شود که چرا نسل جدید و حتی قدیم، به این سطح از تنفر نسبت به طلاب رسیده است؟ جواب اصلی را باید در روایت‌ها جست‌وجو کرد. در این میان علیرغم انتقاداتی که به «قطعۀ 19» وارد است، روایت نسبتاً خوبی را از آن روزها ارائه کرده است.
مسعود دهنوی: برای ساختن فیلم مستند روایت لازم است
کارگردان مستند در مصاحبه‌ای در جواب یکی از سؤالات مصاحبه‌گر گفت: «برای ساختن فیلم مستند همیشه روایت لازم است. یکی از بخش‌های اصلی روایت و داستان را شخصیت‌ها می‌سازند. اگر قرار بود در «قطعۀ ۱۹»، طلبه‌ها بسیار عادی می‌بودند و اموات را می‌شستند و می‌رفتند که مستندی شکل نمی‌گرفت.
اما چالش درونی زمانی اتفاق می‌افتد که علی قاری از میت می‌ترسد. آن هم در شرایطی که تنها او باید این‌کار را انجام دهد و شست‌وشوی اموات بر طلبه‌ها واجب شده است. همین‌جاست که داستان ما هم شکل می‌گیرد. ما مدت زمان زیادی کنارشان بودیم و رویارویی با این چالش و راه‌حل‌هایشان را ثبت کردیم.»
مدیر سابق رسانه‌های حوزۀ علمیه: با آن‌که در میدان بودم نتوانست مرا همراه کند
حجت‌الاسلام والمسلمین جلیلی در حاشیۀ اکران مستند قطعۀ 19، دربارۀ یکی از ضعف‌های این مستند گفت: بخش‌هایی از این مستند با واقعیت مطابقت ندارد. با آن که خودم در صحنه بودم نتوانست مرا با خود همراه کند. گفتمان حاکم بر مستند با گفتمان رایج طلبه‌ها متفاوت است. در مسائلی از قبیل به کار بردن برخی واژگان و نیز پوشش طلبه‌ها دقت لازم نشده است. در فیلم شوخی‌هایی شده که برای من سخت است. ما در آن دوران هیچ شادی نداشتیم و غم بر تمام بخش‌ها مستولی بود. به گونه‌ای که برایمان خندیدن سخت بود.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟
ارسال دیدگاه